KABUS...

Şimdi oturduğum eve,ayın 14'ünde taşındım....

İlk kirayı ayın 14'ünde vermiştim...

Kira zamanı da hep ayın 14'ü olacaktı...

Ben de öyle yaptım,kirayı ayın ondörtlerinde vermeye başladım..

İlk aylar kolay geçti..

Sonra her ay,ayın ondördü yaklaşırken beni bir sıkıntı basmaya başladı..

Daha sonraki ondörtlerde,sıkıntı strese dönüştü..

Her ayın 14'ü yaklaşırken harcamalardan kısma,kira parası denkleştirme çabasının stresi...

Bir de az kazanıyorsan,yaklaşan kira gününün stresi daha da artıyor...

Bu stresler de zamanla büyüdü paniğe dönüştü..

Ayın sekizi -dokuzu geldi mi,paniğe kapılmaya başladım..

"Ya kira parasını denk getiremezsem?.."

"Ya evsahibi beni evden çıkarırsa?.."

"Ya kalacak bir yer bulamazsam,sokakta yatıp kalkmak zorunda kalırsam?.."

Bu paniğin içinde sağa sola çarpa çarpa ayın ondürdüne doğru sürükleniyorum,ayın ondördünde güçbela kirayı ödeyip,kendimi kıyıya atıyorum...

Sonra o panik,kabusa döndü..

"Ayın 14'ü kabusu"

Altı gün kaldı..

Beş gün kaldı...

Dört gün kaldı...

Üç gün kaldı...

Kalan gün sayısı azaldıkça,kabus büyüyor...

14 sayısı görmeye dayanamıyorum..

Ayrı ayrı da olsa, 1 ve 4 görmeye tahammül edemiyorum...

Sürekli..

Her ay..

Tekrar tekrar..

Dayanılır gibi değil..

Sonra bir gün..

Nerden aklıma geldi bilmiyorum..

Kurtuldum o kabustan...

Nasıl kızdım kendime..

Daha önce niye düşünmedim,aklıma niye gelmedi diye azarladım kendimi..

Aklıma gelecekti belki ama aklım,gezen tavuk gibi kimbilir nerelerdeydi..

Ayın 14'ü kabusundan kurtulmak için ne mi yaptım?

Ev sahibiyle konuştum "Ben sana kirayı ayın 15'inde versem olur mu?" dedim, "Olur" dedi..

O şekilde kurtuldum "Ayın 14'ü kabusu" ndan..

Yeni tarih henüz yeni..

Bu beni beş-altı ay idare eder..

İlerde "Ayın 15'i kabusu" başlarsa,ona da bi şekilde çözüm bulacağız artık...